Een onderbewuste verbinding
Op zoek naar de Zelf, Oneindige Liefde in de Bloem van de Gouden Ratio
Op een zonnige dag wandel ik graag, een tweedehands boekenwinkel op een half uurtje afstand is dan perfect. Laatste keer vond ik hier een boek over de Meester (Bhagwan) /Anti-Meester (Krishnamurti), waarin op de eerste of tweede pagina mijn net geschreven verhaal over ‘the domination of the Cross’ bevestigd wordt, gretig heb ik verder gelezen. Verder zie ik het thema van afhankelijkheid en verantwoordelijkheid repeterend optreden als aanwijzingen naar antwoorden die men oorspronkelijk zoekt. En ook het gevaar om te moeilijk te denken (een reflectie ja).
Dit keer zocht ik wat langer, eentje over de Freemason’s snel teruggezet toen ik las dat vrouwen niet welkom waren. Dat verklaart een hoop.. (ik zou graag vrouwen toelaten in mijn leven maar ik moet eerst zeker weten dat het geen gift is en het uit hunzelf komt, als dat niet mogelijk is, moet ik duidelijk harder aan mijzelf werken ;)).
Een klein boekje met bruine kaft, enkel het Ankh-Hermes logo op de voorpagina getiteld ‘Het Geheim van de Gouden Bloem’. Niet dat ik op zoek ben naar geheimen, goud of bloemen, of wel? Maar het was geschreven door R. Wilhem en C.G. Jung met als onderwerp een poging tot Westerlijk begrip van de Oosterlijke psychologie, dat trok mijn aandacht.
Onderweg terug een terrasje gepakt en terwijl ik de introductie begon te lezen begon het geheim zich te laten zien, een vrijmoedige dame met een gouden kroelenbol, gevolgd door een stralende gouden bos haar op een lieftallige meid met de meest intrigerende stem die ik ooit gehoord heb. Alsof een lavastroom een gletsjer doorsmelt, vlam en ijs in iedere zingende klank, zo krijg je de wereld aan je voeten meid.
Maar goed, dat was het geheim niet (of denk ik iets te snappen wat ik niet doe?). Daarvoor moest ik verder lezen. Volgens het boek is het licht wat je in jezelf ziet, als je daarvoor open staat.
Ik heb het boek nog niet eens uit, maar een bepaalde paragraaf zette mij aan tot een visie die ik niet met rust kon laten, aangezien het thema van Goden en het Individu, het onderbewustzijn en vooral de progressie vanuit kleine samenlevingen naar grotere wat dit betreft heeft mij altijd bezig gehouden. Ik quote de paragraaf:
De Vrijmaking van het bewustzijn
Het in aanraking komen van het nauwbegrensde, maar dan ook intens heldere, individuele bewustzijn met de geweldige wijdte van het collectieve onbewuste vormt een gevaar, want het onbewuste heeft een uitgesproken oplossende werking op het bewustzijn. Deze werking behoort zelf, volgens de uiteenzettingen van de Hui Ming King, tot de kenmerkende verschijnselen in de Chinese Yoga-oefening. Daar wordt gezegd: “Ieder deel van een gedachte krijgt gestalte en wordt in kleur en vorm zichtbaar. De kracht van de ziel in haar totaliteit ontvouwt haar kentekenen.” De in het boek afgebeelde voorstelling toot een wijze in contemplatie, het hoofd door vuur omvlamd en daaruit te voorschijn tredend vijf menselijke gestalten, die zich op hun beurt weer in 25 kleine splitsen. Dit zou een schizophreen proces zijn, wanneer het zich als toestand zou bestendigen. Daarom zegt de handleiding: “De door het geestesvuur gevormde gestalten zijn slechts lege kleuren en vormen. Het licht van het wezen straalt terug op het oorspronkelijke, ware.”
Vervolgens worden verschillende religies aangehaald die mogelijk referenties maken naar deze gestalten of ze invulling probeert te geven, vooral via Goden.
Met luttele moeite trad ik in mijn innerlijke verbeelding van het onbewuste en aanschouwde de 5 gestaltes en hun 25 volgelingen, niet leeg maar snel veranderend van inhoud. In eerste instantie in een grote tempel achtige ruimte, 5 zetels in een cirkel om een vijver, fel belicht via een groot rond venster waardoor de zon scheen, de splitsingen schaarde om hun heen.
Het 5x25=125 nummer deed mij denken aan Dunbars nummer (max 150 sociale connecties), wat zijn oorsprong vind in de ontwikkeling van de mens in stammen. Hebben wij hier dus te maken met de interne representaties in ons onderbewustzijn van anderen in onze sociale groep zodat men in het bewustzijn een veel beter gevoel, kennis en inlevingsvermogen met anderen kan ontwikkelen?
En als we al 5000 jaar niet meer in stammen leven, is het geen wonder dat deze gestaltes ‘leeg’ zijn? Het invullen van de hoofdgestaltes door Goden in Poly-theistische religies zou een goede manier zijn geweest om een coherente ideologische samenleving van velen te creeren, wat er echt in monotheistische religies gebeurt baart mij het meest zorgen.
Want de vijf hoofdgestaltes worden aanschouwd, door de Zelf. Wanneer de gestaltes leeg zijn in een monotheistische religie, en vanuit mijn inzicht in de medemens, lijkt het erop dat de Zelf wordt vervangen door God, en de gestaltes mogelijk een invulling krijgen in de vorm van een Jezus en de Heilige Geest, profeten e.d. Hierdoor wordt de kracht van het wezen, het zelf zijn, verwijderd en treed de mogelijkheid voor een dominant systeem van zeer weinige over zeer velen in. Valt religie echter weg en leven wij in een grote samenleving, dan wordt de Zelf overgenomen door een bekende op TV met zijn entourage als gestaltes, de 25 splitsingen bestemd voor de wat minder bekende of favoriete sterren? Wat zijn we toch ver verdwaald van wat deze, naar mijn idee oorspronkelijk horen te vertegenwoordigen, en de schizophreen bestempelde aanleg ervaren wanneer wij uit ons steeds vernauwendere bewustzijn proberen te stappen om de onverdraaide werkelijkheid te aanvaarden.
In de monotheistische of post-monotheistische samenleving zonder geschikte invulling, zou men ook de dualiteit en het God/Duivel principe goed kunnen verklaren, aangezien de Zelf als God vervangen wordt, maar er altijd een kritische kant moet zijn, raakt de persoon verward als de Zelf geen pure ‘goedheid’ blijkt te zijn en ontstaat en een polariteit in de vorm van de ‘Duivel’. Dit is goed te verhelpen door een acceptatie van het feit dat kritiek een.. kritieke rol speelt in de ontwikkeling van zowel het menselijk lichaam als de geest.
Hoe kunnen wij een goede invulling geven aan de gestaltes? Men kan ervan uitgaan dat in een stabiele cultuur de gemiddelde hoeveelheid kinderen 3 is, twee daarvan zullen zelf kinderen krijgen. De hoofd gestaltes kunnen dan in eerste instantie simpelweg bestemd zijn voor moeder, vader, en 3 kinderen. De 25 splitsingen voor de andere families in de stam. Door gestaltes met werkelijk aanwezige externe personen in te vullen, zal het zicht van de Zelf in het ware licht nooit als schizophreen worden ervaren, maar juist als een sociaal verbindende functie van het onderbewuste waardoor deze Zelf veel krachtiger in het leven zal staan en zich niet zo makkelijk laat onderwerpen aan verwarring en zelf destructieve aanwijzingen.
Bovendien geeft het de mogelijkheid een individu op zichzelf de ‘anderen’ op een realistische manier te raadplegen, mocht dat nodig zijn. Het onderbewuste spreekt niet in de zinnetjes of korte herinneringen die het bewustzijn zo beperkt, maar geeft toegang tot bijna alle waardevolle inzichten die door anderen over tijd verstrekt zijn. Een veel harmonischer beeld kan zo ontstaan, waar men tegenwoordig in de psychologie spreekt over vervelende stemmetjes van de ‘inner critic, child, etc’ bij een onderbewustzijn dat iets duidelijk probeert te maken, is dit dan ook een resultaat van lege gestaltes die niet goed verbonden zijn geraakt met de Zelf.
Men kan zich ook voorstellen, dat wanneer in het onderbewuste een stabiel en compleet beeld van de anderen gestaltes die volledig in het zicht van de Zelf te aanschouwen zijn, men in familie bijeenkomsten of vergaderingen veel beter zijn eigen rol begrijpt en kan luisteren naar anderen in respect voor hun rol.
Dan rust er dus een taak, voor de hedendaagse maatschappij om een invulling te geven aan deze gestaltes terwijl het grotere sociale geheel in cohesie blijft bestaan, mochten wij terug willen keren naar een verbonden bewustzijn-onderbewustzijn en alle voordelen van dien. Een mens die ontwikkeld kent buiten zijn familie ook een interne noodzaak om de hoofd gestaltes een geschikte invulling te geven voor een complete zelf ontwikkeling, op een ideale manier, zodat wij met het behulp van het onderbewustzijn iedere persoon automatisch kunnen staven, en zijn of haar rol kunnen inschatten op waarde.
Mijn idee is als volgt, excuus voor de onderontwikkelde tekenaars kunsten:
De 5 hoofdgestaltes, in volgorde van verschijning bij het opgroeien:
1. Moeder Aarde
2. Vader Hout
3. Water Dromer
4. Metaal Werker
5. Vuur Criticus
6. De Zon verlicht
7. De Maan weerspiegelt
8. Ware, Oneindige Liefde vindt men achter de spiegel.
De Zelf aanschouwt en zag dat het goed was, het hart klopt met een Hemelse klank.
Aan de onderkant vindt met de Fundering (Vader/Moeder), in het midden Creatie (Dromen/Werken), het hoofd door vuur omvlamd de gerespecteerde en nodige criticus voor een bezonnen bestaan. Moeder/Dromer aan de linkerzijde, aangestuurd door de rechter helft van het brein, Vader/Werker aan de rechterzijde, aangestuurd door de linkse helft van het brein.
Neem de geslachtsrollen niet exclusief, het gaat er ook om dat iedereen een volledige gestalte geestesbeeld van elke rol heeft en zich daar ook (tijdelijk) in kan verplaatsen, of tenminste de waarde ervan begrijpen.
Ik neem aan dat de meeste rollen duidelijk zijn en weinig uitleg nodig hebben, nochtans de volgorde. Waarbij ik wel de notitie wil maken dat het weglaten van de vrouw in hedendaagse beslissende kringen hetzelfde is als de bron van het bestaan vergeten. Neemt een vrouw of man de leiding? Ik stel voor de vrouw, de man kan veel makkelijker Nee zeggen dankzij physieke heersing. Dan past het ook gelijk beter in de natuurlijke volgorde van bestaan. Voor creatie moet er ook eerst gedroomd worden, dus ook hier neemt de vrouwelijke rol de leiding.
De criticus zal ik echter verder toelichten. Biologisch gezien ontwikkeld ons brein door bepaalde verbindingen uit te sterven, gebeurt dat niet, zal men moelijk leren. Pijn, straf, etc zijn alle vormen van kritiek die ervoor zorgen dat gevaarlijke situaties vermeden worden, je de hete pan niet zonder lap pakt, etc etc. Dus een zeer vitale functie. De functionele ‘dark side’. Later ontwikkeld dit zich dieper, door reductie en deductie, vergelijkingen en lering kan men de logische en filosofiese criticus ontwikkelen, die met argumenten de ideeen en praktijken voorgedragen door de fundering en creators toetst en verfijnd. Denk aan IT problem solvers die een fout moeten vinden, een baas die nadenkt of je business case wel klopt, etc etc.
Het is mijn gevoel, dat een samenleving e.d. pas ‘evil’ wordt, wanneer de functionele dark side niet tot zijn recht mag komen, of dat nou politiek is die geen kritiek duldt, of een persoon die ‘niet tegen negatief commentaar kan’ (narcisme?), een wereld van adverterende en verwarrende en bedriegende dingen die aangepraat worden als iets goeds, waar de zelf anders over denkt. Het blij ‘moeten’ zijn terwijl men zich zo niet voelt. Zoiezo het hele hierarchische systeem met alleen maar over je baas mogen klagen achter zijn rug om (hoe lang mag dat nog, en wat als dat zelfs niet meer mag??) Het mogen manifesteren van de integrale en behulpzame kritische kant in ieder zou al deze problemen zo oplossen.
Voor mijzelf, aangezien ik geen 125 mensen ken die een ideaal beeld kunnen vormen voor mijn onderbewuste gestaltes, heb ik in plaats daarvan 25 regels proberen te bedenken voor elke rol die ik als ideaal zou willen stellen. hoe anderen dit invullen is aan hun, maar het lijkt mij goede oefening om een betere verbinding te maken met dat onderbewustzijn, in controle van de zelf te komen zonder schizophrene (tegenwoordig psychosis?) reacties die ik mij goed kan voorstellen voor iedereen die de gestaltes invult met steeds wisselende characters, uit het echte leven of van TV, zonder daar ooit bij stil te staan.
Dat het over 5 gestaltes gaat, is interessant in eerdere pogingen tot spirituele verbanden, maar ik heb het nog nooit zo ingevuld gezien en zeker niet met betrekking op het onderbewuste sociale en Zelf. Compleet humanistisch vanuit mijn kant, voor een interessante geschiedenis vond ik een stukje van de Freemason’s over de Sacred Pentagram wel interessant (inclusief de Gouden Ratio). De referentie naar de vitruvian man mag ook duidelijk zijn.